Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

     Δύο χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο πόλεμος αυτός είναι κοινή εμπειρία για τους λευκούς λαούς, και ας μην είναι μια τραγική εμπειρία, όπως είναι για τον ουκρανικό λαό. Στην εποχή της πληροφορίας, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη κριτική αντίληψη και έρευνα για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει, μαθαίνουμε τα πάντα καθημερινά, σε μεγάλο βαθμό μπορούμε να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες, οι εικόνες έχουν περάσει στο υποσυνείδητό μας και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα διδάγματα αυτού του πολέμου.

    Πρώτα απ’ όλα, ο πόλεμος αυτός αποκάλυψε πλήρως έναν μεγαλειώδη, ηρωικό λαό.  Έναν λαό με τη δική του ταυτότητα, πλήρως διακεκριμένο από τους Ρώσους, ένα λαό που παρά τις γενοκτονίες, τα βασανιστήρια και την καταπίεση αιώνων (και τώρα βιώνει μία ακόμη γενοκτονία) άντεξε, κράτησε το ηθικό του ακμαίο. 

  Ο πόλεμος αυτός από την πλευρά της Ουκρανίας είναι πρώτιστα ένας πόλεμος για την εθνική της ανεξαρτησία, αλλά αναπόφευκτα είναι και ένας πόλεμος για τη διατήρηση, την ακεραιότητα της Δύσης. Αναπόφευκτα, διότι ο εχθρός δεν επιβουλεύεται μόνο την Ουκρανία, αλλά δεν διστάζει να απειλήσει ολόκληρη τη Δύση. Γιατί ο εχθρός δεν είναι Ευρωπαίος και, όχι, ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας «brother war» όπως ύποπτα διατείνονται κάποιοι.   


    Η επιθυμία του ουκρανικού λαού να ανήκει στην, τόσο κατακεκριμένη, Δύση και να ζήσει τον, τόσο στηλιτευμένο, δυτικό τρόπο ζωής δεν τον έκανε δειλό, μαλθακό ή ηττοπαθή. Το αντίθετο: Ο λαός αυτός που βίωσε τη ρωσική κτηνωδία και καταπίεση, γνώρισε το τέρας της Ανατολής, γνωρίζει ότι η Δύση δεν είναι η παρηκμασμένη, άρρωστη σημερινή μορφή της (αν και ακόμη και έτσι δεν έχει χάσει εντελώς τη γοητεία της), αλλά μια Ιδέα και μια πραγματικότητα για την οποία αξίζει να πολεμήσει κανείς. Και πολεμά με απίστευτη γενναιότητα. 

   Δεν πρέπει να παραβλέψουμε, όμως, τη συμβολή της πνευματικής καλλιέργειας, της έμπνευσης και της εμψύχωσης στο αξιόμαχο και στην πολεμική αρετή αυτού του φύσει γενναίου λαού. Και αυτό είναι κυρίως έργο Εθνικοσοσιαλιστών. Διότι αυτός ο λαός δεν ξέκοψε από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Το ότι πρόεδρος είναι ο Ζελένσκι δεν αναιρεί τον παραπάνω ισχυρισμό. Ο Ζελένσκι είναι αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας με στοιχεία τηλεοπτικής παραγωγής, με αντιφατική στάση προ της εισβολής απέναντι στη Ρωσία και με μια άκρως ατιμωτική πρώτη αντίδραση αμέσως μετά την εισβολή, όταν έσπευσε να  δηλώσει ότι είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί με τους Ρώσους. Τότε, «κάτι συνέβη», και ο Ζελένσκι άλλαξε τακτική. Ο ουκρανικός λαός δεν πολεμά για τον Ζελένσκι, οι εμψυχωτές αυτού του λαού ήταν και παραμένουν Εθνικοσοσιαλιστές. Γι’ αυτό και ο Πούτιν ανέφερε ως κύριο σκοπό αυτού του πολέμου την αποναζιστικοποίηση, κάτι το οποίο επαναλαμβάνει κατά καιρούς στις δηλώσεις του, τονίζοντας ότι οι σύγχρονοι Ουκρανοί είναι απόγονοι των Ναζί που οι Ρώσοι πολέμησαν στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». Δυο χρόνια μετά την εισβολή, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Tucker Carlson  ανέφερε πάλι τα ίδια: Ότι η αποναζιστικοποίηση είναι πολύ σημαντική γι’ αυτόν, ότι η Ουκρανία έχει πολλούς «νεοναζί» και δεν τους πολεμά, όπως κάνουν άλλες χώρες, και ότι μπορεί ο Χίτλερ να έχει πεθάνει εδώ και σχεδόν 80 χρόνια, αλλά το παράδειγμά του ζει!

Έτσι, στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 εισέβαλε στην Ουκρανία, υψώνοντας σφυροδρέπανα, βλέποντας την εισβολή αυτή ως συνέχεια του Β΄Ππ και για να εξαλείψει το ζωντανό παράδειγμα που άφησε ο Χίτλερ. Και έτσι, τότε, ένας αδιανόητα για την εποχή μας γενναίος και αξιόμαχος λαός ανεδείχθη και στάθηκε απέναντι στους μογγόλους εισβολείς. Και δεν είναι μόνο οι άντρες, αλλά και οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά της Ουκρανίας. Ένας λαός που πολεμά και γελά, που ενώ πενθεί πολλούς νεκρούς σ’ αυτή την εξελισσόμενη γενοκτονία εις βάρος του, εντούτοις δεν κάμπτεται και συνεχίζει με αισιοδοξία, ένας λαός που έβαλε στην άκρη τα προσωπικά του όνειρα και σχέδια, και με προθυμία και ευχαρίστηση υποτάχθηκε στον Μεγάλο Σκοπό, ένας λαός που υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες μπορεί να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Ένας λαός, τέλος, που με το πρωτόγνωρο για την εποχή μας ηρωικό παράδειγμά του, έδωσε στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην υπόλοιπη Δύση την ελπίδα, και, αν όχι διέλυσε, τουλάχιστον περιόρισε σημαντικά την ηττοπαθή αντίληψη που δημιούργησε η έκβαση του Β΄Ππ, ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν πια. Όχι, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί  ένας λαός αποφασισμένος και ηρωικός όπως ο ουκρανικός. 

Γι’ αυτή την ανατροπή, γι’ αυτή την ελπίδα είναι που χρωστάμε ευγνωμοσύνη προς την Ουκρανία. Μια ευγνωμοσύνη που τα δυτικά κράτη πρέπει να εκδηλώσουν προσφέροντας στην ηρωική αυτή χώρα το μόνο που της λείπει: Όπλα! 

 

 Ευρωπαϊκή Αντίσταση

 

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2023

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

 

Απόσπασμα από το βιβλίο ''ΧΙΤΛΕΡ'' του Heinz A. Heinz, Θούλη, 2017

Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Gruppen-führer των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα. Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου, όμως, όπως είναι γνωστό, το Πραξικόπημα είχε ξεκινήσει από την προηγουμένη.



Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.

  Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.

    Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.



   Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.

    Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 

   Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.

  Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.

    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.

  Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.

 Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

 Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.

    Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.


          Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 


                                       Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2023

RUDOLF HESS: ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΕΑ



 Τριάντα έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνο το απόγευμα της 17ης Αυγούστου 1987, όταν ο Ρούντολφ Ες, "ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο", βρέθηκε νεκρός, στα  93 του χρόνια, μετά από   46 χρόνια εγκλεισμού, εκ των οποίων τα 40 στη φυλακή Σπαντάου στο Βερολίνο, όπου και πέθανε.  Η επίσημη εκδοχή, ότι αυτοκτόνησε, στην ουσία έχει διαψευστεί, και παραμένει επίσημη, μόνο και μόνο για να μην πυροδοτήσει συζητήσεις, διαμαρτυρίες και κατηγορίες. Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι οι ειδικότερες συνθήκες της δολοφονίας του και ο βαθμός και η έκταση της εμπλοκής και συμμετοχής των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.



Όπως και να 'ναι, παραμένει γεγονός ότι ο Ρούντολφ Ες βίωσε στο έπακρο το μίσος και την αδικία των "νικητών" του Β΄Ππ και των υποκινητών τους.  Στο πρόσωπό του έβλεπαν τον στενό συνεργάτη του Χίτλερ, έβλεπαν τον απόστολο της ειρήνης μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών. Αυτή την ειρήνη, όμως, οι εμπλακείσες στον πόλεμο εξωευρωπαϊκές δυνάμεις την πολεμούσαν. 

Δεν υπέκυψε, παρέμεινε πιστός μέχρι το τέλος, ένα φως ελπίδας για τους σημερινούς Εθνικοσοσιαλιστές. 


ΑΘΑΝΑΤΟΣ


Ευρωπαϊκή Αντίσταση



Δευτέρα 8 Μαΐου 2023

ΟΥΤΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 1945 ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ



 Εβδομήντα οκτώ χρόνια από το λεγόμενο «τέλος» του Μεγάλου Πολέμου, όσοι έμειναν και όσοι γεννήθηκαν πιστοί, κάθε χρόνο τις ημέρες αυτές της αναγκαστικής «γιορτής» δηλώνουν με διάφορους τρόπους ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε και ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε. Πράγματι, το ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε αποδεικνύεται συνεχώς, αφού η μεταπολεμική εποχή δεν ήταν αυτή που επαγγέλλονταν οι «νικητές», δηλαδή εποχή ειρήνης, ελευθερίας, ευημερίας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους, την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους τη δήθεν χαρμόσυνη νίκη. Και κάθε νέα γενιά γεννιόταν μέσα στο σκοτάδι και στο ψέμα. Τη δυστυχία εξαναγκαζόταν να τη βλέπει ως ευτυχία ή έστω ως μια ασύγκριτα καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα εδημιουργείτο αν νικούσε ο Αδόλφος Χίτλερ.  Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η καταιγιστική κατάρρευση του κομμουνισμού και η παρακμή της Δύσης δεν άφηναν αμφιβολίες για το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να γιορτάζουμε την έκβαση του Μεγάλου Πολέμου. Οι μόνοι που έχουν λόγο πλέον να τη γιορτάζουν είναι αυτοί οι λίγοι που έκτοτε κυριάρχησαν, η διεθνής του χρήματος, και οι υπάνθρωποι που σε συνθήκες παρακμής και εκφυλισμού άνετα ζουν και βασιλεύουν. Και, δυστυχώς, δεν είναι λίγοι.

    Το ότι, όμως, ο Πόλεμος δεν τελείωσε εκείνο το ζοφερό για τη Δύση και τον Πολιτισμό βράδυ της 8ης Μαΐου του 1945 ακουγόταν μέχρι πολύ πρόσφατα ως υπερβολικό, ως σχήμα λόγου ή ως μάταιη ελπίδα ορισμένων. Κι όμως… Από τον Μάιο του 1945 η αντιναζιστική και κυρίως η αντιχιτλερική προπαγάνδα ήταν συνεχής και τόσο έντονη, που θα ταίριαζε μόνο σε καιρό πολέμου. Παιδεία, ΜΜΕ, «Τέχνη», όλοι οι θεσμοί του κράτους, ενίοτε και εκπρόσωποι Εκκλησιών αποδύθηκαν σε έναν αμείλικτο προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που αποκάλυψε όχι μόνο το μίσος, τα συμπλέγματα και τον τρόμο τους, αλλά το ότι αυτό που θεωρούσαν επικίνδυνο και εχθρικό ΥΠΗΡΧΕ. Ο εχθρός τους ήταν ζωντανός. Αλλιώς, για ποιο λόγο αυτή η λυσσαλέα προσπάθεια; Αν κάτι μπορεί να αναβιώσει, δεν έχει πεθάνει. Όχι, ο πόλεμος δεν τελείωσε τότε. Δεν υπήρξε καμία αντιφασιστική νίκη, υπήρξε μια αντιφασιστική εποχή, αδύναμη αν και πολύ καταπιεστική, παραπαίουσα, μίζερη, άδικη, βρώμικη. 

    Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία στο όνομα του αντιναζισμού, υψώνοντας σφυροδρέπανα, απειλώντας συνεχώς ότι θα συντρίψει τον ναζισμό, σαν να βρισκόμαστε στα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου. Και η Ουκρανία πολεμά και αντιστέκεται με απαράμιλλο ηρωισμό όχι μόνο για την εθνική της ανεξαρτησία αλλά και για τη Δύση. Οι γενναίοι πολεμούν με εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα και, όχι, δεν είναι ούτε περιθωριακοί, ούτε παρακρατικοί, ούτε καν αντάρτες. Ανήκουν στον ουκρανικό στρατό. Η Δύση αφυπνίζεται. Η Ρωσία απειλεί τη Γερμανία, θυμίζοντάς της την εισβολή των υπανθρώπων στο Βερολίνο, αποδεικνύοντας πως το Βερολίνο παραμένει στόχος και όνειρό της. Ένας πόλεμος μαίνεται, και από τη μια είναι η βάρβαρη Ανατολή και από την άλλη η παρηκμασμένη Δύση που μάχεται για την ύπαρξη και τη συνέχειά της. Σίγουρα, οι διαπιστώσεις είναι πικρές. Τίνος ο νους δεν γυρίζει πίσω σε εκείνο το βράδυ της 8ης Μαΐου 1945; Ποιος μπορεί ακόμη να λέει ότι ο Μεγάλος Πόλεμος τελείωσε τότε; 



ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ 


Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Κυριακή 30 Απριλίου 2023

Ο Χίτλερ ήταν ένας άγιος, ένας μάρτυρας



     Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Έζρα Πάουντ, και είναι πολύ σημαντικό ότι την άποψη αυτή εξέφρασε (στον δημοσιογράφο Ed Johnston) στις 8 Μαΐου 1945, την ημέρα της ήττας της Γερμανίας, και ενώ ήταν ήδη κρατούμενος των Αμερικανών, λίγες ημέρες πριν μεταφερθεί προς κράτηση σε ένα κλουβί στην Πίζα. Το προηγούμενο βράδυ, την ημέρα που έπεσε και η Νορβηγία, ο νομπελίστας Νορβηγός λογοτέχνης Κνουτ Χάμσουν δημοσίευσε στη νορβηγική εφημερίδα Aftenposten τη γνωστή νεκρολογία του για τον Αδόλφο Χίτλερ, στην οποία μεταξύ άλλων Τον χαρακτήριζε Απόστολο του Ευαγγελίου για τα δικαιώματα όλων των εθνών, πολεμιστή για την Ανθρωπότητα, ενώ κατέληγε: Έτσι ατενίζει ο κοινός Δυτικοευρωπαίος τον Αδόλφο Χίτλερ. Εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του, σκύβουμε το κεφάλι μπρος στη σορό Του.

    Έχει μεγάλη σημασία το ότι τα παραπάνω λέχθηκαν από δύο από τις μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα και μάλιστα υπό συνθήκες δίωξης. Η ανώτερη νοημοσύνη τους, η διορατικότητά τους δεν τους άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για το τι σηματοδότησε για την ανθρωπότητα ο Θάνατος του Φύρερ το απόγευμα της 30ής Απριλίου 1945 στο μπούνκερ στο Βερολίνο. Η πίστη τους τούς έκανε να το δηλώσουν ανοιχτά, παρά το ότι η ζωή τους κινδύνευε. Πράγματι, όλες οι τραγωδίες, οι συμφορές, ο ξεπεσμός, η παρακμή που έκτοτε βιώνουμε έχουν την αφορμή τους σε εκείνο το ζοφερό απόγευμα.

    Έκτοτε, όλοι οι λευκοί είναι σαν να στιγματιστήκαμε από αυτόν τον θάνατο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές, ειδικότερα, ζώντας σε απόλυτα εχθρικές συνθήκες, διώξεων, απαγορεύσεων, προδοσίας από δήθεν ομοϊδεάτες, συκοφαντιών και διαστρέβλωσης των λόγων και του έργου του Αδόλφου Χίτλερ, νιώθαμε συνεχώς επηρεασμένοι από τον Θάνατό Του, συχνά, δε, γίναμε ηττοπαθείς, απαισιόδοξοι, δειλοί. Όλα αυτά, επειδή από εκείνο το τραγικό απόγευμα και μετά, όσοι επέζησαν και όσοι έκτοτε γεννήθηκαν ένιωθαν μόνοι. Σίγουρα, όμως, δεν ήταν αυτή η παρακαταθήκη Του.  78 χρόνια μετά, στην επέτειο του Θανάτου Του, ας στρέψουμε το βλέμμα στην ηρωική Ζωή Του και ας αντλήσουμε θάρρος.

    Δεν κάμφθηκε από τις μεγάλες αντιξοότητες που από νωρίς αντιμετώπισε, ούτε αυτές Τον οδήγησαν στον να επικεντρωθεί στον εαυτό Του. Το αντίθετο. Είχε πάντοτε αίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής Του. Ούτε όμως η αίσθηση της αποστολής Του, Τον έκανε να έχει το βλέμμα στραμμένο μόνο στο μέλλον, και να υποτιμά το παρόν, όπως συμβαίνει σε πολλούς οραματιστές. Όχι! Είχε όραμα, αλλά πατούσε στη γη γερά. Αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν η αίσθηση του καθήκοντος. Είχε την αυτοπεποίθηση, την ψυχραιμία, την υπομονή και την ενεργητικότητα εκείνου που γνωρίζει τον προορισμό του. Τα βήματά Του ήταν σταθερά αλλά συγχρόνως γρήγορα. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα δράσης, προσφοράς και θυσίας. Ζήτησε να προφυλάξει τον κόσμο, να τον βοηθήσει να διατηρηθεί, να προστατεύσει τον πολιτισμό, υπερασπίστηκε τη Δύση, τους προγόνους και τους απογόνους. Είχε να αντιμετωπίσει το πανάρχαιο ψεύδος, την προαιώνια υποκρισία, τον αιώνιο εχθρό.

    Είχε πει στην τελευταία Tου ομιλία μέσω ραδιοφώνου στις 30.1.1945:

    Ενάντια σε έναν ολόκληρο εχθρικό κόσμο επέλεξα κάποτε τον δρόμο μου, σύμφωνα με την εσωτερική μου φωνή, και τον ακολούθησα σαν ένας άγνωστος και ανώνυμος άνδρας ως την τελική επιτυχία. Πολλές φορές είπαν ότι ήμουν νεκρός και πάντοτε εύχονταν να πεθάνω, στο τέλος, όμως, ήμουν νικητής.

    Παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια 78 ετών να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν νικήθηκε. Τον λοιδόρησαν, τιμώρησαν ολόκληρους λαούς για να Τον εκδικηθούν, για να Τον αφανίσουν, αλλά δεν το κατάφεραν. Οι καιροί που ήρθαν απέδειξαν ότι είναι Παρών. Στις μέρες μας, οι πιο γενναίοι πολεμούν υπό εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα, ενώ οι πιο βάρβαροι πολεμούν στο όνομα του αντιναζισμού και εναντίον του Χίτλερ. Γιατί ο πόλεμος δεν τελείωσε, ο Χίτλερ δεν έσβησε το απόγευμα της 30ής Απριλίου 1945, και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται αντιληπτή η προσφορά και το έργο Του. Και για να μεταφέρουμε στο παρόν τα λόγια του Κνουτ Χάμσουν, έτσι ατενίζει σήμερα ο κοινός Δυτικός τον Αδόλφο Χίτλερ, εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του υψώνουμε το κεφάλι και διατρανώνουμε την πεποίθηση και την πρόθεσή μας:

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ


Ευρωπαϊκή Αντίσταση


Πέμπτη 20 Απριλίου 2023

20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1889

 


 Στις 20 Απριλίου 1889 στο Μπραουνάου Αμ Ιν γεννήθηκε η Μεγάλη Ελπίδα για τον Λευκό Κόσμο. Ό,τι έχει παραμείνει όρθιο και ζωντανό στον ερειπωμένο και ρημαγμένο κόσμο μας οφείλεται στον Αδόλφο Χίτλερ. Διέσωσε τον πολιτισμό και τις αξίες της Δύσης, μιας Δύσης που παρακμάζει μεν, ζει δε. Και όσο ζει, υπάρχει ελπίδα.  


«…Αν ο κόσμος είναι ακόμα ζωντανός, όχι μόνο ο δικός μας, αλλά και ο υπόλοιπος, σε ποιον άλλον το χρωστάει παρά στον Φύρερ! Σήμερα μπορεί να τον υβρίζει, να τον συκοφαντεί και να τον καταδιώκει με το άθλιο μίσος του, αλλά μια μέρα θα πρέπει να αναθεωρήσει αυτή τη στάση αλλιώς θα το μετανιώσει πικρά. 

Αυτός είναι ο πυρήνας της αντίστασης ενάντια στην παρακμή του κόσμου.

Αυτό που τόσο συχνά, βράδια σαν και αυτό, σε άλλους πιο ευτυχείς καιρούς ζητούσαμε από τον Φύρερ, έχει γίνει σήμερα, μέσα στον πόνο και τον κίνδυνο, για εμάς όλους μια έκκληση μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας: Να παραμείνει για εμάς, αυτό που πάντα ήταν και είναι: Ο Χίτλερ μας!»

Γκαίμπελς, 19.4.1945


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ


Ευρωπαϊκή Αντίσταση



Πέμπτη 6 Απριλίου 2023

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

 


THERE IS NO DARKNESS

BUT IGNORANCE

                                                         Shakespeare 



Ευρωπαϊκή Αντίσταση